CONTOS RECOLLIDOS NO COLEXIO CPI DE XANCEDA

https://youtu.be/C1tOlEihd0s

LENDA DA FORTALEZA DE MESÍA

MESÍA - A súa fortaleza e a súa lenda.

Aínda que moitos autores citan o señorío de Mesía e da súa torre ao longo da Historia, as primeira noticias escritas que se teñen acerca da mesma son de 1401. O ano 1467 foi determinante na historia de Torre - Fortaleza: os Irmandiños ocupárona e foi destruída aínda que ao ser abandonada por estes, o Arcebispo Fonseca apoderouse da propiedade e restaurouna. Máis tarde, a este último seríalle arrebatada a propiedade da mesma, e doutras fortalezas e castelos, por parte dos cabaleiros galegos ao mando de Gómez Pérez dás Mariñas.

Mesía, a súa localización xeográfica, que durante a Idade Media, a categoría da localización estratéxica foi moi cobizado polos señores e o clero secular.
A súa importancia histórica débese en gran parte a ser fronteira e a súa localización privilexiada asucada por importantes vías que unen a Mariña a Santiago de Compostela, e polo que se executa a circulación dos comerciantes europeos descargando as súas mercadorías portos brigantinos.

Os diferentes camiños de Mesía foron utilizado nos albores da Idade Media polos viaxeiros que circulan preferentemente vía Betanzos cara a Santiago de Compostela que cruza o centro do municipio, sen deixar de mencionar tamén o paso da ruta Camiño Inglés que pasando pola Coruña en dirección a Santiago de Compostela.
As loitas polo poder e o control destas terras marcaron un período histórico que foi testemuña a torre de fortaleza Mesías (finais do S. XIII-XIV), hoxe en ruínas, pero digno vestixio dun pasado activo e guerreiro.

A Lenda :

A Infanzona de Mesía.

En Mesía, aldea da provincia da Coruña, consérvase aínda restos dun castelo que pertenceu a D. Vasco Arias. No século XV moraba no castelo a viúva de D. Vasco, unha señora apaixonada, voluble, moi bela e louzá, a pesar dos seus 50 anos. Por aqueles tempos vivía un novo trobador chamado Juan Rodriguez natural de Padrón, que pola súa arte, porte e xentileza, gozaba do aprecio xeral e máis aínda do aprecio de raparigas, señoras e doncelas. Dona Laura de Rioboo ( A Infanzona, viúva de D. Vasco Arias ), sentía tamén polo mozo un amor que se axitaba en ansias e desexos vehementes. Pero o mozo, despois dalgún tempo de gozar dos meles da infanta, sentiu prisioneiro doutra beleza máis xuvenil e máis fermosa; porque as flores cando comezan a abrir son máis belas que cando empezan a descender cara ao ocaso.
Celos, cóleras e odio amargaron o corazón de Dona Laura ademais de que as bágoas e congoxas asucaron de engurras as súas fazulas. O que máis anoxaba á infanzona era que a amante era unha das doncelas do seu propio castelo. Espiaba e algunha noite viuna saír. Tan lixeira ía e axiña que desaparecía que non era posible recoñecela.
Chamou ao alcalde do castelo e ofreceulle unha bolsa de dobras de ouro si daba morte a aquela muller, cando a vise saír do castelo cara ás ruínas de San Cristobo, onde ao parecer, reuníase co seu amante. Oh,señora! Por Deus non me pida iso. Eu son vello e non teño valor para isto. Para os poucos anos que me quedan de vida, déixeme vivir coa miña conciencia limpa. .. E fincouse ante ela, choricando suplicante. Entón achégache a Melide, a casa do meu primo Don Lope Peres de Senra, que vive no pazo de Codesoso e rógalle no meu nome que veña a verme. E cando o señor Lope Peres de Senra chegou ao castelo, Dona Laura, que o recibiu no segredo do seu oratorio, díxolle: Mandeivos chamar, porque de vos nun asunto do que depende a felicidade da miña vida. Señora; ben sabedes que estou sempre disposto a servirvos. Pois hai algún tempo, que vin ao trobador Rodríguez, e desde entón ámolle como a ninguén no mundo. O, ten outro amor e apártase do meu,  Ama a outra muller! . E esa muller é unha das miñas damas, aínda que non se o seu nome. É estrano! Dixo Don Lope.  E que queredes do meu ?  Que podo facer? Como salgue para estar co as noites escuras e sen lúa, cara ás ruínas de San Cristobo, e tendo que cruzar a ponte agardárdela oculto, e cando pase déaslle morte.
Que?, preguntou Don Lope, sentindo un desasosego que lle estremecía.
Cravades a vosa daga no corazón que co seu amor trocou en martirio a miña felicidade.
Matala! Si. Non faredes isto polo meu?..Pedídeme o que queirades, diñeiro ... Non! Eu non fago iso! A miña filla..Podedes casarvos con ela e despois herdades todos os meus bens. Prometedes iso? Pregunto Don Lope, sentíndose tentar por tal ofrecemento.
Xúrovolo! Entón esta noite teredes a cabeza da vosa rival. Impaciente, desasosegada, esperou Dona Laura a volta do seu primo. Pasada a media noite, ouviu ruído de lentas pisadas. Dona Laura levantouse e abriu a porta. Entrando o seu sobriño coas faccións descompostas e os ollos desorbitados en mirada de tolemia. Don Lope…murmurou Dona Laura, de brazos abertos. E non dixo nada máis; porque aquela congoxa que antes sufrira parecía afogala, á vez que a cabeza doíalle coma se unha coroa de ferro oprimísella fortemente. Tomade, aquí tédela! Sacando de baixo a capa unha cabeza de muller. Con rápido xesto e tola de alegría, a infanzona arríncolla da man e, achegándose á lámpada que alumaba unha imaxe da Virxe, levantouna para saber quen era a súa aborrecida rival. Oh! Meu Deus! A miña filla! Gritou arrepiada. E caeu sobre o pavimento, onde quedou tendida e inmóbil.Poucos días despois, segundo conta a tradición, os moradores das terras de Mesía rendían homenaxe ao novo señor da casa solariega, don Lope Peres de Senra, como máis próximo parente de Dona Laura de Rioboo ( A INFANZONA ).

Santiago Lorenzo Sueiro (Presidente de Alianzagalega)

http://sueiro.obolog.es/mesia-fortaleza-leyenda-2376604